Tarık Baskın
İki yılı aşan Covid-19 pandemisinin olumsuz sonuçlarıyla mücadelenin ardından rahat bir nefes almayı uman biz emekçiler, bir anda Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinin ekonomik sonuçlarıyla karşı karşıya kaldık. Bu krizi de büyük bir fırsat bilen sermaye sınıfı temel ihtiyaçlara, tüketim mallarına görülmemiş zamlar yaptı. Görüyorsunuz, “savaş var” diyerek halkı kandırmaktan hiç utanmıyorlar! İşgal altındaki Ukrayna’nın enflasyonu %20’lerdeyken, bizdeki %150’yi geçti. Hal böyle olunca emekçi sınıfı kapana kıstırılan fare misali nefes alamaz oldu. Zam, zam, zam nereye kadar bilen yok!
Ama gerçek şu ki, Türkiye’de işçi sınıfı ekonomik olarak dibi görmüş durumda… Bırakın düzgün beslenmeyi, şu an hayatta kalma mücadelesi veriyor. Ayın başında aldığı ücret bırakın 15 günü, maaşı haftasını görmeden bitiyor. Sonra eş dosttan borç alınıyor, o da yetmeyince bankaların eline düşüyor.
Peki, işçi sınıfı buna sebep olanlardan hesap soruyor mu? Bir kısmı mücadele ederken, başka bir kesimi eleştirmeyi aklına bile getirmiyor. Bugün seçim olsa “yine mevcut iktidara oy veririm” diyen bir işçi kesimi var. Neden diye sorduğumuzda “ülkenin kötüye gittiğini, gelen yeni iktidarın bunu düzeltemeyeceğini, bu hükümet belki bir sonraki dönem daha olur” diyorlar. Yani celladına aşık olmuş bir toplum var. “Şükredin” diye diye emekçi sınıfını “şükürcülüğe” alıştırdılar. Fabrikalarda arkadaşlarımızla olan sohbetlerde “mevcut iktidarın suçu yok mu” diye sorduğumuzda “bunlar dış güçlerin oyunu” diyerek bir La Fontaine masalına kapıldıklarına şahit oluyoruz.
Benim işçi arkadaşım bankalardan verilen düşük kredilerle hayatının 20 yılını ipotek altına sokmuş, kredi kartında asgari tutardan öteye ödeyemeyen çaresiz işçi dostum, çare sende. Bu yalanlara kanmayıp, hep birlikte bir sınıf olduğumuzu ve güçlü olduğumuzu bilirsen, dünyayı ürettiğimiz gibi yönetenin de biz olmamız gerektiğini kavrarsan bu karanlıklar aydınlığa çıkar ve biz işçiler güneşli sabahlara uyanırız.
