Ana Sayfa

Deprem felâketi, rejime ve devlete ilişkin pek çok “acı” gerçeği, bir kez daha açığa çıkardı. Her türlü örgütlü, kitlesel, demokratik denetimden azade bir devlet yönetiminin ne tür felâketlere yol açabileceğini, felâketleri nasıl büyütebileceğini ve halk için nasıl bir “hayatta kalma” sorununa dönüşebileceğini gördük. Ayrıca devletin büyük bir felâket karşısında dahi öncelikli tepkisinin halkını hayatta tutmaya yönelik bir atiklik değil, yardıma koşanları tehdit edip tartaklayarak, kendisine “şirk koşulmasını” önlemek olduğu anlaşıldı

Toplumun kahir ekseriyetini oluşturan emekçi ve yoksullar çeşitli felâketler eşliğinde giderek ağırlaşan bir “beka” (hayatta kalma) sorunuyla karşı karşıya olsalar da bu rejim altında devleti yönetenlerin başka dert ve önceliklerinin olduğu depremle birlikte bir kez daha ortaya çıktı. Doğal nedenlerin ardına saklanmak isteseler de, yer üstünde kendi elleriyle hazırlayıp büyüttükleri bir felâket karşısındaki başarısızlıkları çok sert eleştirilere neden oldu.  Felâketin açığa çıkardığı acı gerçekler ve bu gerçeklerin yaygın bir biçimde ve yüksek sesle dile getirilmesi, zaten uzun süredir burnundan soluyan muktedirlerin daha da asabileşmesine neden oldu. Öfke ve endişelerinin görünür nedeni çürüyen rejimin vardığı nokta ile ilgili görünse de, ortada iktidar sahiplerinin sınıfsal bilinçlerinden kaynaklanan bir “refleksin” de olduğu düşüncesindeyiz

Tekbir seslerinin ve selaların eşliğinde ve enkaz altında hala hayatta olanlar bile varken molozlar bir yandan kaldırılmaya başlandı.

AKP insanlara ne başına geleni anlama-idrak etme hakkı tanıyor, ne de yas biçimlerini yaşama hakkı.  Bu konu muhalefetin de kafasını karıştırıyor sanırım. Hız hep olumlu bir şey olarak algılanıyor.

Duyguların ihtiyaç duyduğu zamansallığı es geçiyor. Kimi zaman muhalefet bu hızı zorlayan bir konum bile tutabiliyor. Oysa şu an talep edilmesi gereken 1 ay kadar alana dokunulmaması, insanlara yaslarını yaşayacak bir alan ve zaman tanınması. Alevi ve Hristiyanların özgün süreçlerine saygı gösterilmesi gibi şeyler.

Türkiye tarihinin en büyük doğal afetinde, böylesi büyük bir kolektif yas sürecinde 1 yıl içinde şehirlerin yeniden yapılacağının söylenmesi doğrudan insanı es geçen, önemsizleştiren bildik bakış açısı. Sol olarak biz de insani duygusal süreçlerin anlamı üzerine daha fazla düşünmeliyiz ve daha insani daha vicdani pozisyonlar tutabilmeliyiz. Bu erkekçi hız anlayışını besleyen-büyüten yerler ve siyasi pozisyonlara karşı çok daha uyanık olmalıyız. Ayrıca en azından şehirlerin yeniden inşasının planlanmasının da bu ortak süreye ihtiyacı var.

Günden güne yoksullaşan halkların umutsuzluğa kapılması, kendilerinde potansiyel olmadığından değil, onları yönlendirecek bir devrimci öncünün olmamasındandır. Ne yazık ki “iyilik edebiyatı” yapılması işçi sınıfını hazırlanması gereken savaştan uzaklaştırıyor.

Bizi öfke kurtaracak. Azalmayan, dinmeyen, aksine gün geçtikçe büyüyen bir öfke. Aç kalmış bir insanın öfkesini, Oğuzhan Uğur’un programına katılmak ortaya çıkaracaksa eğer buyurun devam edin.

yani 30 km. derinliğinde bir “güvenli bölge”nin) “normal şartlarda” mümkün olmadığını söyleyebiliriz. Saray rejimi için böyle bir imkân, Rusya’yla Suriye üzerindeki mutabakatını bozmaya niyetli bir ABD’nin, Kürt güçleriyle ittifakını da bozarak işlerini Türkiye üzerinden yürütmeye başlamasıyla (yani “anti-emperyalist” Saray rejiminin rüyalarının gerçekleşmesiyle) doğabilir. Elbette rejim çevrelerinin iddia ettikleri üzere “tam bağımsız” bir “sıyırma” halinin sonucunda fil zücaciye dükkânına girmediği takdirde!

Ismarlama olsaydı ancak bu kadar olurdu! Zaten önce bu yüzden kuşku uyandırdı. Olayın üzerinden daha on iki saat geçmeden İçişleri Bakanı,  bombanın patlatıldığı yerde “beklenen açıklamayı” yaptı! Fail yakalanmıştı. Eylemi PKK, YPG ve PYD’nin emriyle yaptığı ve Kobane’de “İstihbarat elemanı” olarak eğitildiği söylenen bir kadın, Afrin’den geldiğini ve kimlerle ilişkide olduğunu çok kısa bir sürede bütün detaylarıyla itiraf etmişti. Bu “standart” bilgilerden yola çıkan Bakan, “verilmek istenen mesajı aldıklarını”, bu konuda gerekenlerin yapılacağını ifade etmekle kalmıyor, ABD’nin olayla ilgili taziyesinin kabul edilmeyeceğini de ilan ediyordu!

Kırmızı Gazete Yayın Kurulu olarak Küba Devlet Başkanı Diaz-Canel’in Tayyip Erdoğan’ın davetiyle Türkiye ziyaretini öğrendiğimizde, Türkiye solunda da tıpkı dünya solunda yaygın şekilde olduğu gibi stalinizmin politik yenilgisini saklamak amacıyla Küba üzerinden sürdürülen yalana dayalı yanlış bilgilendirmelere karşı müdahale etme gereği hissettik. Hazırladığımız Küba dosyasının yazarları bizzat Latin Amerika işçi sınıfının mücadeleleri içinde ömürlerini devrim kavgasına vakfetmiş enternasyonalist sosyalistler yani sempatizanı olduğumuz UİB-DE’ye bağlı yazarlarıdır. Dolayısıyla yazılar stalinist solun ağzına dolamayı pek sevdiği şekilde ‘karşı devrimci bir emperyalist merkez tarafından yönetilen karalama kampanyasının’ ürünü olarak değil, bazı gerçekleri Türkiye işçi sınıfına ve devrimci kamuoyuna sunma adına bir çaba olarak görülmelidir. Tek ülkede sosyalizmin hem fikren hem pratikte yenilgisini gördüğümüz gördüğümüz geçtiğimiz yüzyılın devamı bu sefer Küba örneğinde sürmektedir. Çin’deki kapitalist restorasyona benzer bir süreç Küba Komünist Partisinin tepesinde yer alan bürokratların burjuva olma amacı sebebiyle işletilmekte ve Küba işçi sınıfının sefaleti, hiçbir işçi demokrasisi ve politik özgürlük olmadan bu süreç boyunca derinleşmektedir. ABD ambargosu sürmekte ama diğer emperyalist ülkelerin KP desteğiyle yaptığı sermaye yatırımlarıyla kapitalist restorasyon hızlanmaktadır, bu noktada Türkiye solundaki iddiaların aksine! emperyalizm Küba Komünist Partisiyle zımnen veya doğrudan işbirliğini de sürdürmektedir. Bu yazıların Küba’daki süreci anlamamız açısından önemli olduğunu tekrarlıyor ve dikkatinize sunuyoruz.

İşçi kontrolü altında Petrobras ve Vale, CSN ve diğerleri gibi özelleştirilmiş şirketlerin yeniden devletleştirilmesini talep etmeliyiz. Egemenliği garanti altına almak için ülkenin devrini durdurmalı ve aynı zamanda çevreyi de savunmalıyız.

Ayrıca, yerli topraklarının tarım şirketlerince işgaline karşı koymalıyız, tarım şirketlerine karı ailelerin tarım yapmasını savunmalıyız.

Eğitim, sağlık, barınma ve kaliteli kamu hizmetleri için Mali Mesuliyet Kanunu’nu kaldırarak, onun yerine Sosyal Sorumluluk Kanunu’nu getirerek, bankacıların borcunun ödenmesini askıya almamız gerekiyor.

Bakınız siyasilere, iktidar ve muhalif partilerin çocuklarına, hepsi en iyi eğitimi alır, yurt dışında okur, ülkemizde yabancı sermayenin okullarında okur eğitimini tamamlar ve bizim çocuklarımızın üzerinde sermaye sözcüsü kesilir.
Bırakın artık, bizim çocuklarımızdan elinizi çekin! Neymiş efendim, Meslek Lisesi memleket meselesi! Tamamen yalan!

adıköy Belediyesi İşçileri birkaç yıldır, bir mücadele sürecinden, pratiğinden geçerek, ileri adım attığı her uğrakta sırtından bıçaklanarak, talepleri karşılanmayarak, kendisini sarmalamış bir bürokratik sendikacılık çürümüşlüğü ile karşı karşıya olduğunu öğreniyor. Bu piramitte koltuk kapmaya çalışanları da görüyor. İşçi demokrasisini inşa etmeyi çalışanları da görüyor. Hareket sınavlardan geçerek ilerliyor. İşçi mücadelelerinde kestirme yol yoktur. İnat ve sabırla her mücadele döneminde deneyim biriktirerek gelişiyor. 

çlık, soykırım ve sefalete sebep olan Bolsonaro hükümetiyle karşı karşıya kalan işçilerin Bolsonaro’yu yenecek herkese oy vermeyi istemeleri doğaldır. Sorun şu ki, mevcut seçim anketleri senaryosunda, birçok insan bunun ilk turda Lula’ya oy vermek anlamına geldiğini düşünüyor. Ancak Lula seçildiği takdirde neyi savunacak ve ne yapmayı planlıyor?

Türkiye’de yoksulluk derinleştikçe ve gündelik hayat zorlaştıkça yıl içerisinde kullanılan antidepresanların miktarı da artıyor. Yine de yılda kaç kutu antidepresan kullanıldığı, depresif bozuklukların yaygınlaştığına dair tek başına bir kanıt sağlamamakta; antidepresanlar başka psikolojik bozuklukların tedavisinde de kullanılmakta. Aynı zamanda bu durum, insanların, gün geçtikçe rahatsızlıklarını daha fazla dile getirebilmeleri ve bu konuda daha bilinçli hale geldikleri ile ilişkilendiriliyor. Biz yine de çevremizde gözlemlediklerimiz, ekonomik krize rağmen psikoterapistlerden randevu almanın zorlaşması gibi şeylere dayanarak depresif bozuklukların artış eğiliminde olduğunu kabul edeceğiz. Bu psikoterapistlerden hizmet alanların öyle veya böyle bu hizmeti alacak kadar gelirinin olması, daralmakta olan orta sınıftan olduklarını hatırlatıyor. Geri kalan ise, şanslı ise, devlet hastanelerinde iki haftada bir yarım saatlik görüşmelerle “psikoterapi” hizmeti almaya çalışan yoksul halk.

Lev Davidoviç Bronstein…  Troçki… 20 Ağustos 1940 günü Sürgünde yaşadığı Meksika’da evinde uğradığı saldırı sonucu öldü. Son darbeden hemen önce, zaten bir dizi suikasttan kıl payı kurtulmuştu.  Uzun zamandır etrafındaki çemberin daralmakta olduğunun farkındaydı.  Dünya proletaryasının mevzilerinin Faşizmin ve Stalinizmin çizmeleri altında ezildiği bir gericilik çağında, kaderi işçi sınıfı ve sınıfsız bir toplum hülyasıyla sıkı sıkıya bağlı böyle bir devrimci sembolün hayatta kalma şansı yoktu. Aslında onun son büyük çabası hayatta kalmak değil, dünyanın bir başka noktasında yeni bir Kızıl Ekim yaşanabilmesinin yegâne güvencesi olan Dördüncü Enternasyonal’in daha güçlü temellerde siyasi hayata tutunmasını sağlamaktı.

Hartal’dan sonraki yıllarda LSSP, SLFP’ye karşı mücadele etmedi.  Bandaranayke başbakanlık kampanyasını, ırkçı “Yalnızca Sinhala [dil]” sloganıyla kazandı. Bu, LSSP’deki Tamilleri yabancılaştırdı. Tarihsel olarak Sinhala ve Tamil dilleri için eşitlik statüsü talep eden ve Tamil işçileri örgütleme geçmişine sahip olan parti, büyük bir destekçi bloğunu kaybetti.

1960’larda LSSP, SLFP ile bir hükümet koalisyonuna girdi; yani, Sri Lanka’nın büyük Troçkist partisi, ülkeyi kapitalist sol bir partiyle ittifak içinde yönetmeye karar verdi. SLFP’ye daha önceki teslimiyet, LSSP’deki Tamilleri yabancılaştırdıysa, bu karar diğer ciddi devrimcileri yabancılaştırdı. Birçok kişi LSSP’den ayrıldı ve kendi devrimci partilerini kurmaya çalıştı; diğerleri sendikacılığı sürdürdü. Nadaeajah Janagan, “LSSP’nin 1964’te Sri Lanka Özgürlük Partisi ile koalisyon hükümetine girmesiyle, Sri Lanka Sol hareketi gerçek bir oportünizme dönüştü” diye yazar.

Küçük çocuğun ölümüne sebep olanlar için soruşturma açıldı mı? Ceza verildi mi? Ailesi için adalet nasıl sağlanacak? Bu sorular tıpkı başka ülkelerde gerçekleştirilen saldırı örneklerinde olduğu gibi cevapsız kaldı. Çünkü yaşadıkları evi, ülkelerini terk etmeye mecbur bırakılan göçmenler, kapitalist sistemin işleyişinde insan yerine konulmuyor.

Bir diğer soru gerçekten burjuva partilerin bu ekonomik krizi çözebilecek bir programı var mı? Kesinlikle hayır! Aksine ücretlerin enflasyon oranında arttırılması, işçilerin denetiminde kamulaştırma, emekçi halkın çıkarı için olmayan dış borcun ödenmemesi, zenginlerden servet vergisi alınması, işten çıkarılmaların yasaklanması, sendikalaşmanın önündeki engellerin kaldırılması gerekiyor ve bu çözümleri burjuva hükümetleri gündeme getiremez. Çünkü bu sorunlar bir kez ortaya çıkarsa “işçi sınıfının cini” yerinde durmaz. Yani burjuvazinin kendisi ve onun partileri demokratik bir açılımı derinleştirebilme gücüne, ne de ekonomik sorunları çözebilecek programa sahipler.

eniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan’ın asıldığı gece Suat

Derviş sinirden titreyen elleri ve dolmuş gözleriyle ülkedeki binlerce insan gibi
adaletsizliğe karşı isyan eder.
Suat Derviş’in vefatı yalnız başına bir hastane odasındayken gerçekleşir. Kalp ve
akciğer yetmezliği ile yatırıldığı hastanede bir ay süreyle kalır ve 23 Temmuz sabahı
hayata gözlerini yumar. Vefatı ile ilgili üzücü olan durumlardan bir diğeri ise
cenazesine çok az kişinin gelmiş olması ve ertesi gün gazetelerde birkaç cümle ile
bahsedilmiş olmasıdır.

Benim işçi arkadaşım bankalardan verilen düşük kredilerle hayatının 20 yılını ipotek altına sokmuş, kredi kartında asgari tutardan öteye ödeyemeyen çaresiz işçi dostum, çare sende. Bu yalanlara kanmayıp, hep birlikte bir sınıf olduğumuzu ve güçlü olduğumuzu bilirsen, dünyayı ürettiğimiz gibi yönetenin de biz olmamız gerektiğini kavrarsan bu karanlıklar aydınlığa çıkar ve biz işçiler güneşli sabahlara uyanırız.

Afganistan dünyanın en zengin Lityum yataklarına sahiptir ve kapitalizm bu kaynaklara erişebilmek için fiilen kontrolü altında olmayan bölgelerdeki Taliban unsurlarına iktidarı teslim edebilir. Bu durumda bölgedeki insanların – kadınların – çocukların ihtiyaçları, özgürlükleri kapitalistlerin umurunda değildir. Onlar için önemli olan kaynaklara erişimdir.

Başta CHP, burjuva muhalefeti en başından itibaren seçim sürecinde ortaya çıkabilecek (pek çoğu tecrübeyle sabit) rejim kaynaklı tehlikeler konusunda halkı yatıştırmakla meşgullerdi! Bu muhalefet, herhangi bir kötü ihtimali aklımıza bile getirmememiz gerektiği konusunda ısrarlıydı. Öne sürülen gerekçe, seçmenin demokrasiye (barışçıl bir) geçiş konusunda endişe ve umutsuzluğa kapılmasını engellemekti. İktidar malûm nedenlerden dolayı önümüzdeki seçimleri kaybedecek, sonuçları kabullenecek ve kaçınılmaz biçimde “tıpış tıpış” gidecekti. Yani önümüzde, seçmenler olarak gereklerini yerine getirmemiz şartıyla (yani kendilerine oy vermemiz şartıyla) neredeyse garantili bir demokratikleşme süreci vardı. Düzen muhalefeti, muhtemel, hatta açıkça göz önünde olan bazı tehlikeler konusunda yapılan uyarıları “moral bozucu” buluyor, bu uyarıları yapanları adeta azarlıyordu!

r kadındır.

Planlı, korumacı devlet desteğine dayalı, iç pazara dönük ithal ikameci sermaye birikimi tarzı ilk zamanlardaki hızlı büyümenin ardından 70’lerin hemen başında tıkanmaya ve alarm vermeye başlamıştır. Sorun, bu ekonomik modelin kaçınılmaz çelişkileri ve sınıf mücadelesindeki hızlı ve militan yükselişten kaynaklanmaktadır.

Deprem felâketi, rejime ve devlete ilişkin pek çok “acı” gerçeği, bir kez daha açığa çıkardı. Her türlü örgütlü, kitlesel, demokratik denetimden azade bir devlet yönetiminin ne tür felâketlere yol açabileceğini, felâketleri nasıl büyütebileceğini ve halk için nasıl bir “hayatta kalma” sorununa dönüşebileceğini gördük. Ayrıca devletin büyük bir felâket karşısında dahi öncelikli tepkisinin halkını hayatta tutmaya yönelik bir atiklik değil, yardıma koşanları tehdit edip tartaklayarak, kendisine “şirk koşulmasını” önlemek olduğu anlaşıldı

Toplumun kahir ekseriyetini oluşturan emekçi ve yoksullar çeşitli felâketler eşliğinde giderek ağırlaşan bir “beka” (hayatta kalma) sorunuyla karşı karşıya olsalar da bu rejim altında devleti yönetenlerin başka dert ve önceliklerinin olduğu depremle birlikte bir kez daha ortaya çıktı. Doğal nedenlerin ardına saklanmak isteseler de, yer üstünde kendi elleriyle hazırlayıp büyüttükleri bir felâket karşısındaki başarısızlıkları çok sert eleştirilere neden oldu.  Felâketin açığa çıkardığı acı gerçekler ve bu gerçeklerin yaygın bir biçimde ve yüksek sesle dile getirilmesi, zaten uzun süredir burnundan soluyan muktedirlerin daha da asabileşmesine neden oldu. Öfke ve endişelerinin görünür nedeni çürüyen rejimin vardığı nokta ile ilgili görünse de, ortada iktidar sahiplerinin sınıfsal bilinçlerinden kaynaklanan bir “refleksin” de olduğu düşüncesindeyiz

Tekbir seslerinin ve selaların eşliğinde ve enkaz altında hala hayatta olanlar bile varken molozlar bir yandan kaldırılmaya başlandı.

AKP insanlara ne başına geleni anlama-idrak etme hakkı tanıyor, ne de yas biçimlerini yaşama hakkı.  Bu konu muhalefetin de kafasını karıştırıyor sanırım. Hız hep olumlu bir şey olarak algılanıyor.

Duyguların ihtiyaç duyduğu zamansallığı es geçiyor. Kimi zaman muhalefet bu hızı zorlayan bir konum bile tutabiliyor. Oysa şu an talep edilmesi gereken 1 ay kadar alana dokunulmaması, insanlara yaslarını yaşayacak bir alan ve zaman tanınması. Alevi ve Hristiyanların özgün süreçlerine saygı gösterilmesi gibi şeyler.

Türkiye tarihinin en büyük doğal afetinde, böylesi büyük bir kolektif yas sürecinde 1 yıl içinde şehirlerin yeniden yapılacağının söylenmesi doğrudan insanı es geçen, önemsizleştiren bildik bakış açısı. Sol olarak biz de insani duygusal süreçlerin anlamı üzerine daha fazla düşünmeliyiz ve daha insani daha vicdani pozisyonlar tutabilmeliyiz. Bu erkekçi hız anlayışını besleyen-büyüten yerler ve siyasi pozisyonlara karşı çok daha uyanık olmalıyız. Ayrıca en azından şehirlerin yeniden inşasının planlanmasının da bu ortak süreye ihtiyacı var.

Günden güne yoksullaşan halkların umutsuzluğa kapılması, kendilerinde potansiyel olmadığından değil, onları yönlendirecek bir devrimci öncünün olmamasındandır. Ne yazık ki “iyilik edebiyatı” yapılması işçi sınıfını hazırlanması gereken savaştan uzaklaştırıyor.

Bizi öfke kurtaracak. Azalmayan, dinmeyen, aksine gün geçtikçe büyüyen bir öfke. Aç kalmış bir insanın öfkesini, Oğuzhan Uğur’un programına katılmak ortaya çıkaracaksa eğer buyurun devam edin.

yani 30 km. derinliğinde bir “güvenli bölge”nin) “normal şartlarda” mümkün olmadığını söyleyebiliriz. Saray rejimi için böyle bir imkân, Rusya’yla Suriye üzerindeki mutabakatını bozmaya niyetli bir ABD’nin, Kürt güçleriyle ittifakını da bozarak işlerini Türkiye üzerinden yürütmeye başlamasıyla (yani “anti-emperyalist” Saray rejiminin rüyalarının gerçekleşmesiyle) doğabilir. Elbette rejim çevrelerinin iddia ettikleri üzere “tam bağımsız” bir “sıyırma” halinin sonucunda fil zücaciye dükkânına girmediği takdirde!

Ismarlama olsaydı ancak bu kadar olurdu! Zaten önce bu yüzden kuşku uyandırdı. Olayın üzerinden daha on iki saat geçmeden İçişleri Bakanı,  bombanın patlatıldığı yerde “beklenen açıklamayı” yaptı! Fail yakalanmıştı. Eylemi PKK, YPG ve PYD’nin emriyle yaptığı ve Kobane’de “İstihbarat elemanı” olarak eğitildiği söylenen bir kadın, Afrin’den geldiğini ve kimlerle ilişkide olduğunu çok kısa bir sürede bütün detaylarıyla itiraf etmişti. Bu “standart” bilgilerden yola çıkan Bakan, “verilmek istenen mesajı aldıklarını”, bu konuda gerekenlerin yapılacağını ifade etmekle kalmıyor, ABD’nin olayla ilgili taziyesinin kabul edilmeyeceğini de ilan ediyordu!

Kırmızı Gazete Yayın Kurulu olarak Küba Devlet Başkanı Diaz-Canel’in Tayyip Erdoğan’ın davetiyle Türkiye ziyaretini öğrendiğimizde, Türkiye solunda da tıpkı dünya solunda yaygın şekilde olduğu gibi stalinizmin politik yenilgisini saklamak amacıyla Küba üzerinden sürdürülen yalana dayalı yanlış bilgilendirmelere karşı müdahale etme gereği hissettik. Hazırladığımız Küba dosyasının yazarları bizzat Latin Amerika işçi sınıfının mücadeleleri içinde ömürlerini devrim kavgasına vakfetmiş enternasyonalist sosyalistler yani sempatizanı olduğumuz UİB-DE’ye bağlı yazarlarıdır. Dolayısıyla yazılar stalinist solun ağzına dolamayı pek sevdiği şekilde ‘karşı devrimci bir emperyalist merkez tarafından yönetilen karalama kampanyasının’ ürünü olarak değil, bazı gerçekleri Türkiye işçi sınıfına ve devrimci kamuoyuna sunma adına bir çaba olarak görülmelidir. Tek ülkede sosyalizmin hem fikren hem pratikte yenilgisini gördüğümüz gördüğümüz geçtiğimiz yüzyılın devamı bu sefer Küba örneğinde sürmektedir. Çin’deki kapitalist restorasyona benzer bir süreç Küba Komünist Partisinin tepesinde yer alan bürokratların burjuva olma amacı sebebiyle işletilmekte ve Küba işçi sınıfının sefaleti, hiçbir işçi demokrasisi ve politik özgürlük olmadan bu süreç boyunca derinleşmektedir. ABD ambargosu sürmekte ama diğer emperyalist ülkelerin KP desteğiyle yaptığı sermaye yatırımlarıyla kapitalist restorasyon hızlanmaktadır, bu noktada Türkiye solundaki iddiaların aksine! emperyalizm Küba Komünist Partisiyle zımnen veya doğrudan işbirliğini de sürdürmektedir. Bu yazıların Küba’daki süreci anlamamız açısından önemli olduğunu tekrarlıyor ve dikkatinize sunuyoruz.

İşçi kontrolü altında Petrobras ve Vale, CSN ve diğerleri gibi özelleştirilmiş şirketlerin yeniden devletleştirilmesini talep etmeliyiz. Egemenliği garanti altına almak için ülkenin devrini durdurmalı ve aynı zamanda çevreyi de savunmalıyız.

Ayrıca, yerli topraklarının tarım şirketlerince işgaline karşı koymalıyız, tarım şirketlerine karı ailelerin tarım yapmasını savunmalıyız.

Eğitim, sağlık, barınma ve kaliteli kamu hizmetleri için Mali Mesuliyet Kanunu’nu kaldırarak, onun yerine Sosyal Sorumluluk Kanunu’nu getirerek, bankacıların borcunun ödenmesini askıya almamız gerekiyor.

Bakınız siyasilere, iktidar ve muhalif partilerin çocuklarına, hepsi en iyi eğitimi alır, yurt dışında okur, ülkemizde yabancı sermayenin okullarında okur eğitimini tamamlar ve bizim çocuklarımızın üzerinde sermaye sözcüsü kesilir.
Bırakın artık, bizim çocuklarımızdan elinizi çekin! Neymiş efendim, Meslek Lisesi memleket meselesi! Tamamen yalan!

adıköy Belediyesi İşçileri birkaç yıldır, bir mücadele sürecinden, pratiğinden geçerek, ileri adım attığı her uğrakta sırtından bıçaklanarak, talepleri karşılanmayarak, kendisini sarmalamış bir bürokratik sendikacılık çürümüşlüğü ile karşı karşıya olduğunu öğreniyor. Bu piramitte koltuk kapmaya çalışanları da görüyor. İşçi demokrasisini inşa etmeyi çalışanları da görüyor. Hareket sınavlardan geçerek ilerliyor. İşçi mücadelelerinde kestirme yol yoktur. İnat ve sabırla her mücadele döneminde deneyim biriktirerek gelişiyor. 

çlık, soykırım ve sefalete sebep olan Bolsonaro hükümetiyle karşı karşıya kalan işçilerin Bolsonaro’yu yenecek herkese oy vermeyi istemeleri doğaldır. Sorun şu ki, mevcut seçim anketleri senaryosunda, birçok insan bunun ilk turda Lula’ya oy vermek anlamına geldiğini düşünüyor. Ancak Lula seçildiği takdirde neyi savunacak ve ne yapmayı planlıyor?

Türkiye’de yoksulluk derinleştikçe ve gündelik hayat zorlaştıkça yıl içerisinde kullanılan antidepresanların miktarı da artıyor. Yine de yılda kaç kutu antidepresan kullanıldığı, depresif bozuklukların yaygınlaştığına dair tek başına bir kanıt sağlamamakta; antidepresanlar başka psikolojik bozuklukların tedavisinde de kullanılmakta. Aynı zamanda bu durum, insanların, gün geçtikçe rahatsızlıklarını daha fazla dile getirebilmeleri ve bu konuda daha bilinçli hale geldikleri ile ilişkilendiriliyor. Biz yine de çevremizde gözlemlediklerimiz, ekonomik krize rağmen psikoterapistlerden randevu almanın zorlaşması gibi şeylere dayanarak depresif bozuklukların artış eğiliminde olduğunu kabul edeceğiz. Bu psikoterapistlerden hizmet alanların öyle veya böyle bu hizmeti alacak kadar gelirinin olması, daralmakta olan orta sınıftan olduklarını hatırlatıyor. Geri kalan ise, şanslı ise, devlet hastanelerinde iki haftada bir yarım saatlik görüşmelerle “psikoterapi” hizmeti almaya çalışan yoksul halk.

Lev Davidoviç Bronstein…  Troçki… 20 Ağustos 1940 günü Sürgünde yaşadığı Meksika’da evinde uğradığı saldırı sonucu öldü. Son darbeden hemen önce, zaten bir dizi suikasttan kıl payı kurtulmuştu.  Uzun zamandır etrafındaki çemberin daralmakta olduğunun farkındaydı.  Dünya proletaryasının mevzilerinin Faşizmin ve Stalinizmin çizmeleri altında ezildiği bir gericilik çağında, kaderi işçi sınıfı ve sınıfsız bir toplum hülyasıyla sıkı sıkıya bağlı böyle bir devrimci sembolün hayatta kalma şansı yoktu. Aslında onun son büyük çabası hayatta kalmak değil, dünyanın bir başka noktasında yeni bir Kızıl Ekim yaşanabilmesinin yegâne güvencesi olan Dördüncü Enternasyonal’in daha güçlü temellerde siyasi hayata tutunmasını sağlamaktı.

Hartal’dan sonraki yıllarda LSSP, SLFP’ye karşı mücadele etmedi.  Bandaranayke başbakanlık kampanyasını, ırkçı “Yalnızca Sinhala [dil]” sloganıyla kazandı. Bu, LSSP’deki Tamilleri yabancılaştırdı. Tarihsel olarak Sinhala ve Tamil dilleri için eşitlik statüsü talep eden ve Tamil işçileri örgütleme geçmişine sahip olan parti, büyük bir destekçi bloğunu kaybetti.

1960’larda LSSP, SLFP ile bir hükümet koalisyonuna girdi; yani, Sri Lanka’nın büyük Troçkist partisi, ülkeyi kapitalist sol bir partiyle ittifak içinde yönetmeye karar verdi. SLFP’ye daha önceki teslimiyet, LSSP’deki Tamilleri yabancılaştırdıysa, bu karar diğer ciddi devrimcileri yabancılaştırdı. Birçok kişi LSSP’den ayrıldı ve kendi devrimci partilerini kurmaya çalıştı; diğerleri sendikacılığı sürdürdü. Nadaeajah Janagan, “LSSP’nin 1964’te Sri Lanka Özgürlük Partisi ile koalisyon hükümetine girmesiyle, Sri Lanka Sol hareketi gerçek bir oportünizme dönüştü” diye yazar.

Küçük çocuğun ölümüne sebep olanlar için soruşturma açıldı mı? Ceza verildi mi? Ailesi için adalet nasıl sağlanacak? Bu sorular tıpkı başka ülkelerde gerçekleştirilen saldırı örneklerinde olduğu gibi cevapsız kaldı. Çünkü yaşadıkları evi, ülkelerini terk etmeye mecbur bırakılan göçmenler, kapitalist sistemin işleyişinde insan yerine konulmuyor.

Bir diğer soru gerçekten burjuva partilerin bu ekonomik krizi çözebilecek bir programı var mı? Kesinlikle hayır! Aksine ücretlerin enflasyon oranında arttırılması, işçilerin denetiminde kamulaştırma, emekçi halkın çıkarı için olmayan dış borcun ödenmemesi, zenginlerden servet vergisi alınması, işten çıkarılmaların yasaklanması, sendikalaşmanın önündeki engellerin kaldırılması gerekiyor ve bu çözümleri burjuva hükümetleri gündeme getiremez. Çünkü bu sorunlar bir kez ortaya çıkarsa “işçi sınıfının cini” yerinde durmaz. Yani burjuvazinin kendisi ve onun partileri demokratik bir açılımı derinleştirebilme gücüne, ne de ekonomik sorunları çözebilecek programa sahipler.

eniz Gezmiş, Yusuf Aslan ve Hüseyin İnan’ın asıldığı gece Suat

Derviş sinirden titreyen elleri ve dolmuş gözleriyle ülkedeki binlerce insan gibi
adaletsizliğe karşı isyan eder.
Suat Derviş’in vefatı yalnız başına bir hastane odasındayken gerçekleşir. Kalp ve
akciğer yetmezliği ile yatırıldığı hastanede bir ay süreyle kalır ve 23 Temmuz sabahı
hayata gözlerini yumar. Vefatı ile ilgili üzücü olan durumlardan bir diğeri ise
cenazesine çok az kişinin gelmiş olması ve ertesi gün gazetelerde birkaç cümle ile
bahsedilmiş olmasıdır.

Benim işçi arkadaşım bankalardan verilen düşük kredilerle hayatının 20 yılını ipotek altına sokmuş, kredi kartında asgari tutardan öteye ödeyemeyen çaresiz işçi dostum, çare sende. Bu yalanlara kanmayıp, hep birlikte bir sınıf olduğumuzu ve güçlü olduğumuzu bilirsen, dünyayı ürettiğimiz gibi yönetenin de biz olmamız gerektiğini kavrarsan bu karanlıklar aydınlığa çıkar ve biz işçiler güneşli sabahlara uyanırız.

Afganistan dünyanın en zengin Lityum yataklarına sahiptir ve kapitalizm bu kaynaklara erişebilmek için fiilen kontrolü altında olmayan bölgelerdeki Taliban unsurlarına iktidarı teslim edebilir. Bu durumda bölgedeki insanların – kadınların – çocukların ihtiyaçları, özgürlükleri kapitalistlerin umurunda değildir. Onlar için önemli olan kaynaklara erişimdir.

Başta CHP, burjuva muhalefeti en başından itibaren seçim sürecinde ortaya çıkabilecek (pek çoğu tecrübeyle sabit) rejim kaynaklı tehlikeler konusunda halkı yatıştırmakla meşgullerdi! Bu muhalefet, herhangi bir kötü ihtimali aklımıza bile getirmememiz gerektiği konusunda ısrarlıydı. Öne sürülen gerekçe, seçmenin demokrasiye (barışçıl bir) geçiş konusunda endişe ve umutsuzluğa kapılmasını engellemekti. İktidar malûm nedenlerden dolayı önümüzdeki seçimleri kaybedecek, sonuçları kabullenecek ve kaçınılmaz biçimde “tıpış tıpış” gidecekti. Yani önümüzde, seçmenler olarak gereklerini yerine getirmemiz şartıyla (yani kendilerine oy vermemiz şartıyla) neredeyse garantili bir demokratikleşme süreci vardı. Düzen muhalefeti, muhtemel, hatta açıkça göz önünde olan bazı tehlikeler konusunda yapılan uyarıları “moral bozucu” buluyor, bu uyarıları yapanları adeta azarlıyordu!

r kadındır.