Merhabalar.
Manisa’da bir metal fabrikasında çalışmaktayım.
Metal işlerinin ağır ve tehlikeli olduğu bilinen bir gerçek. Yani “ağır sanayi” kapsamında olan bir sektörde çalışıyorum. Tam da bu bu sebeple, işverenler işletmelerini “ağır sanayi” kapsamından çıkartabilmek için fabrikalarında 10-15 kadın işçi çalıştırarak işletmelerinin statüsünü değiştirmeye çalışıyorlar.
Patronların işçileri inek gibi sağmak için bulduğu yollar bunlarla sınırlı değil. Sürekli yeni yollar arıyorlar.
Örneğin, sendikanın girmediği fabrikalarda çalışan sınıf kardeşlerimizin patronları maaşları yatırdıkları bankalardan nemalanıyorlar. İşçilerin çoğu bu gerçekten haberdar değiller. Bu nedenle emekçinin 1 aylık maaşını bankalar aracılığıyla çalıştırıp karı ceplerine indiriyorlar. Benim çalıştığım işyerinde de aynı durumla karşı karşıyayız.
Bu yüzden emekçiler için tek çıkar yol örgütlü mücadele!
Emekçiler artık kırılma noktasında. Akşam olduğunda evine ekmek götüremeyen, çocuklarının yüzüne bakmaya utanan babalar var. Ama utanması gerekenler bizler değiliz. Esas utanması gerekenler patronlar ve onların Saray’a lale devrinde yaşayan baş temsilcisidir. Halktan, işçilerden, köylülerden haberleri yok! Bizim dertlerimiz onların umrunda değil çünkü onlar çökmekte olan Saray’da soytarılık yapmaya devam ediyorlar
